Κύριοι Υπουργοί, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

​

συζητούμε τον πρώτο προϋπολογισμό μιας κυβέρνησης της Αριστεράς. Αυτό από μόνο του συνιστά ένα γεγονός που κεντρίζει το ενδιαφέρον όλων εντός, θα έλεγα και εκτός Ελλάδας.

​

Η κατάρτιση του Προϋπολογισμού πραγματοποιήθηκε μέσα σε ένα ασφυκτικό περιβάλλον, το οποίο προσδιόρισαν οι εξής παράγοντες: η εκτέλεση του Προϋπολογισμού του 2015, τον οποίον συνέταξε η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ υπό τον κ. Σαμαρά, η νέα συμφωνία με τους δανειστές, δηλαδή το τρίτο μνημόνιο, η προοπτική απομείωσης του δημόσιου χρέους, η ύφεση της οικονομίας, τα απαράδεκτα ποσοστά ανεργίας, η υπερφορολόγηση, η αδυναμία δαπανών σε κρίσιμους τομείς, η ανθρωπιστική κρίση και η οριακή κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η κοινωνία, το ασταθές μέχρι και εκρηκτικό διεθνές, γεωπολιτικό περιβάλλον, αιχμή του οποίου είναι η προσφυγική κρίση.

​

Κάτω από το  βάρος, λοιπόν, των δυσμενών αυτών συνθηκών, η εξασφάλιση δημοσιονομικής ισορροπίας και ταυτόχρονα η επιδίωξη κοινωνικής δικαιοσύνης θυμίζει δυσεπίλυτη εξίσωση, κάτι δηλαδή σαν τετραγωνισμό του κύκλου. Ωστόσο, οφείλει κανείς να λάβει υπ’ όψιν του ότι η ύφεση για το 2015 θα είναι μηδενική σε σχέση με την πρόβλεψη του προσχεδίου του Προϋπολογισμού για -2,3%.

​

Η ύφεση για το 2016 θα είναι -0,7% σε σχέση με την πρόβλεψη για -1,6%. Το πρωτογενές πλεόνασμα για το 2016 θα είναι 0,5% ή περίπου 1 δισεκατομμύριο ευρώ σε αντίθεση με το 4,5% ή περίπου 8 δισεκατομμύρια που είχαν συμφωνήσει οι κ.κ. Σαμαράς, Βενιζέλος και Χαρδούβελης. Και αυτό ασφαλώς είναι αποτέλεσμα της σκληρής διαπραγμάτευσης με τους δανειστές.

​

Και κάτι ακόμα που σκόπιμα αποσιωπάται από την Αντιπολίτευση: Ο κοινωνικός Προϋπολογισμός για το 2016, οι δαπάνες δηλαδή για την υγεία, την παιδεία και την απασχόληση, είναι αυξημένες κατά 823 εκατομμύρια ευρώ. Είναι φανερό επομένως ότι το οικονομικό επιτελείο κατέβαλε μεγάλη προσπάθεια προκειμένου να εξασφαλιστούν κάποια περιθώρια άσκησης αριστερής πολιτικής σε συνθήκες κρίσης με τη μικρή έστω αύξηση του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων, την αύξηση του κοινωνικού Προϋπολογισμού και την ανακατανομή δαπανών του Προϋπολογισμού.

​

Βεβαίως, ο Προϋπολογισμός δεν είναι από μόνος του αριστερός. Έχει όμως αναμφισβήτητα αριστερό αποτύπωμα. Απομένει αυτό να επιβεβαιωθεί στην επικείμενη φορολογική μεταρρύθμιση με ανακατανομή των βαρών, στο ασφαλιστικό με την προστασία των απομάχων της εργασίας, στο νομοσχέδιο για την καθολική πρόσβαση στο δημόσιο σύστημα υγείας και στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση και στις τελικές ρυθμίσεις για την προστασία της πρώτης κατοικίας.

​

Δεν πρέπει να ξεχνάμε, όμως, ότι η επικείμενη διαπραγμάτευση για το χρέος και η ουσιαστική απομείωσή του είναι ο καθοριστικός, ικανός και αναγκαίος όρος για την έξοδο από το σημερινό τέλμα. Το εφαλτήριο για την ανάπτυξη, την αύξηση της απασχόλησης και του εισοδήματος.

​

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, η κριτική που δεχόμαστε από τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, δηλαδή τους κύριους υπεύθυνους για την πρωτοφανή κρίση που διέρχεται η χώρα για πάνω από επτά χρόνια, λέει ότι η πολιτική που εφαρμόζει ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διαφέρει από τη δική τους πολιτική, μόνο που εκείνοι είναι καλύτεροι διαχειριστές.

​

Ο κ. Σταϊκούρας μας κατακεραύνωνε χτες με τα ερωτήματά του: «Είναι αυτό αριστερό; Είναι εκείνο αριστερό; Είναι το άλλο αριστερό;». Ο δε πάνσοφος και πολυπράγμων κ. Βενιζέλος, στεναχωρημένος που δεν προσκλήθηκε στην σύσκεψη των Πολιτικών Αρχηγών, δεν χάνει την ευκαιρία να λοιδορεί τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Πρωθυπουργό και να επαναλαμβάνει τα καλά του PSI και των ανάλγητων πολιτικών που εφάρμοσε το ΠΑΣΟΚ, είτε μόνο του είτε σε συνεργασία με τη Νέα Δημοκρατία. Η αλήθεια όμως είναι ότι την κρίση τη δημιούργησαν διαχρονικά το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία. Με τις πολιτικές τους προ κρίσεως δημιούργησαν χρέη για ένα στρεβλό μοντέλο ανάπτυξης, στηριγμένο στην εύνοια των κουμπάρων, των «ημετέρων», των τραπεζιτών, των πετρελαιάδων και των μεγάλων ομίλων τροφίμων.

​

Μοντέλο βασισμένο στην αναδιανομή του πλούτου σε βάρος των πολλών. Με τις πολιτικές τους κατά τη διάρκεια της κρίσης δημιούργησαν και νέα χρέη, τα οποία μαζί με τα παλιά τα μετέφεραν από τις τράπεζες στα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Με αυτόν τον τρόπο έκαψαν τα διαπραγματευτικά χαρτιά της χώρας και ταυτόχρονα εκχώρησαν την εθνική μας κυριαρχία. Το μάρμαρο το πληρώνει πάλι ο λαός με την απίστευτη ανεργία, την άγρια φορολογία, τη μείωση των μισθών και των συντάξεων, τη μεγάλη φτώχεια, τη συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους. Αλλά και οι κουμπάροι, κουμπάροι. Πρώτοι στη σειρά για τα φιλέτα κερδοφόρων δραστηριοτήτων του Δημοσίου. Κάτι σαν τον ΟΠΑΠ δηλαδή. Το φύλλο συκής τους είναι ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός της χώρας. Όμως, την Ευρώπη τη θέλουν όχι προς όφελος του λαού, αλλά για την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων μεγάλων συμφερόντων και για να καλυφθούν οι ίδιοι κάτω από την ομπρέλα του ευρωπαϊκού λαϊκού ή σοσιαλιστικού κόμματος.

​

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, σίγουρα θα χρειαζόταν ένας νέος Λούντβιχ Βιτγκενστάιν, κάποιος δηλαδή που θα βοηθούσε να αποκατασταθεί το νόημα των λέξεων. Υπάρχει αλήθεια κάποιος σοβαρός, συντηρητικός, λαϊκός δεξιός, φιλελεύθερος, νεοφιλελεύθερος σ’ αυτή τη χώρα; Υπάρχει κάποιος σοβαρός σοσιαλδημοκράτης, σοσιαλιστής που να μην αλληθωρίζει τόσο πολύ προς τα δεξιά και δεν τον ξέρουμε;

​

Το πρόβλημα δεν είναι τι δηλώνει κανείς. Το πρόβλημα είναι τι κάνει και με ποιον είναι. Και εδώ βρίσκεται η αιτία του στρατηγικού αδιεξόδου τόσο της Νέας Δημοκρατίας όσο και του ΠΑΣΟΚ, αλλά και όσων προσπάθησαν να τους υποκαταστήσουν υπό τον μανδύα του νέου και του άφθαρτου. Δυστυχώς γι’ αυτούς η μόνη στρατηγική που διαθέτουν είναι η ανάγκη τους για εξουσία. Αυτό όμως δεν είναι η ανάγκη της ελληνικής κοινωνίας. Τους το έδειξε και θα τους το ξαναδείξει μετά από τέσσερα χρόνια. Αλλά η χώρα έχει ανάγκη από πολιτικούς και κόμματα που να εννοούν και να κάνουν αυτά που λένε. Ειλικρινά εύχομαι στη Νέα Δημοκρατία να ολοκληρώσει τις διαδικασίες της και να γίνει ένας υπεύθυνος συνομιλητής.

​

Σε ό,τι αφορά μια κριτική που έρχεται αριστερά από τον ΣΥΡΙΖΑ ομολογώ ότι έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Η συνθηκολόγηση πάντως δεν είναι αναγκαστικά ήττα. Ο σεβασμός των συσχετισμών δυνάμεων δεν είναι μόνο ρεαλισμός. Είναι και επίδειξη ευθύνης και απόφασης για ανασύνταξη δυνάμεων.

​

Όμως ένας τέτοιος διάλογος απαιτεί χρόνο που δυστυχώς δεν διαθέτουμε αυτή τη στιγμή, γι’ αυτό αρκούμαι σε τούτο.

 

Σύμφωνα με το Διονύσιο Σολωμό «εθνικό είναι ό,τι είναι αληθινό». Τολμώ κι εγώ να πω παραφράζοντάς τον «αριστερό είναι ό,τι είναι ανθρώπινο, κοινωνικό και αληθινό».