Η εκπαίδευση και η καινοτομία κινητήριες δυνάμεις της βιώσιμης και δίκαιης ανάπτυξης

​

Στη σύγχρονη εποχή, είναι απείρως πιο σημαντικός ο έλεγχος των μέσων παραγωγής της γνώσης και της τεχνολογίας από την ίδια την κατοχή των μέσων παραγωγής των αγαθών.

​

Στην κατεύθυνση αυτή, η εκπαίδευση και η καινοτομία αποτελούν βασικούς πυλώνες για τη δίκαιη και τη βιώσιμη ανάπτυξη.

​

Με την εκπαίδευση, επιδιώκεται η διασφάλιση της ελεύθερης, ισότιμης και ποιοτικής εκπαίδευσης, προάγοντας ευκαιρίες δια βίου μάθησης για όλους. Η προσπάθεια για την επίτευξη αυτού του στόχου, ανοίγει έναν μεγάλο διάλογο τόσο για το φορέα παροχής της εκπαίδευσης, εάν δηλαδή αυτή θα είναι δημόσια ή ιδιωτική, με δίδακτρα ή όχι, όσο και για την ουσιαστική δυνατότητα πρόσβασης των πολιτών σε αυτή. Στα τρία τελευταία χρόνια, εδώ στην Ελλάδα, θεωρώ ότι έχουμε δώσει ικανοποιητικές απαντήσεις και, μάλιστα, έχουμε εξασφαλίσει αυξημένους πόρους για ένα σύγχρονο θεσμικό πλαίσιο της δωρεάν, δημόσιας και αποτελεσματικής εκπαίδευσης. Αυτό ήταν περισσότερο αναγκαίο από ποτέ, καθώς η υπέρβαση της πρωτοφανούς οικονομικής κρίσης, προϋποθέτει ακριβώς την ποιοτική εκπαίδευση, την άμεση διασύνδεσή της με την παραγωγή γνώσης, τεχνογνωσίας και τεχνολογίας.

​

Αυτό στην ουσία, σημαίνει το συνδυασμό της γνώσης με την επινοητικότητα, με το ταλέντο και την ευαισθησία. Με τον τρόπο αυτό μπορεί να εξασφαλιστεί η επιλογή της ποιότητας έναντι της ποσότητας καθώς και η αξιοποίηση συγκριτικών πλεονεκτημάτων σε συνδυασμό με την ένταξη της χρήσης του διαδικτύου σε όλες τις επιχειρηματικές λειτουργίες. Απαιτείται η δημιουργία μιας νέας επιχειρηματικής κουλτούρας, της «νέας επιχειρηματικότητας» η οποία να χαρακτηρίζεται από:

​

• τη στροφή σε εξειδικευμένα προϊόντα και υπηρεσίες.

• την περιβαλλοντικά φιλική επιχειρηματική δραστηριότητα

• τη χρήση των νέων τεχνολογιών και ειδικότερα του διαδικτύου και των εφαρμογών του. Οι Τεχνολογίες Επικοινωνίας και Πληροφορικής, μπορούν και πρέπει να αποτελέσουν τα βασικά εργαλεία για την ανάπτυξη της έρευνας, τη συνεχή οργανωσιακή βελτίωση, τη μείωση του κόστους, τη βελτίωση της αποδοτικότητας και της παραγωγικότητας, την απλοποίηση και την ευελιξία, την οργάνωση των δομών και των διεργασιών όλων των επιχειρήσεων καθώς και του κράτους.

• τη διεύρυνση των επιχειρηματικών δυνατοτήτων των μικρών επιχειρηματιών, αυτοαπασχολούμενων, γυναικών, ανέργων, νέων, ΑμΕΑ, κατοίκων απομακρυσμένων και νησιωτικών περιοχών, μέσω της συμμετοχής τους στην κοινωνία της πληροφορίας και το ηλεκτρονικό εμπόριο.

​

Αλλά εδώ, οφείλουμε να κάνουμε μια, καθοριστικής σημασίας, παρατήρηση: η επιχειρηματικότητα δεν είναι μόνον ιδιωτική, όπως συνήθως – και παραπλανητικά – αφήνεται να εννοηθεί. Είναι και δημόσια, είναι και κοινωνική. Και πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς, από τη στιγμή που ζούμε σε ένα περιβάλλον μικτής οικονομίας;

​

Είναι γεγονός ότι η ελληνική οικονομία ανακάμπτει και εισέρχεται σταθερά στη φάση της ανάπτυξης. Αλλά εμείς, θέλουμε αυτή την ανάπτυξη να είναι και βιώσιμη και δίκαιη, προκειμένου να επιτύχουμε σταδιακά την πλήρη απασχόληση, τη δίκαιη κατανομή των βαρών, τη δίκαιη διανομή των εισοδημάτων, την προστασία του περιβάλλοντος, το σεβασμό στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και την αλληλέγγυα συνύπαρξη.

​

Σε κάθε περίπτωση, στην πορεία μετάβασης από το παλιό στο καινούργιο μοντέλο ανάπτυξης, είναι σημαντικό να μικρύνουμε τα χάσμα ανάμεσα στο «γνωρίζω» και «πράττω», το λεγόμενο «know – do, gap» που, κυρίως, αφορά στις οικονομικές μας επιλογές. Είναι ο αναγκαίος και ικανός όρος για την ομαλή πορεία της Ελλάδας στο μεταμνημονιακό περιβάλλον.